این مطلب بخشی از یک راهنمای آموزشی به قلم کارین اسمیت (Careen Smith) از پژوهشگران دانشگاه مینه‌سوتا است که به سفارش وزارت آموزش آمریکا در مرکز آموزش و پرورش ابتدایی این دانشگاه تهیه شده است. این راهنمای آموزشی که در سال ۱۹۹۵ تحت عنوان Introduction to Positive Ways of Intervening with Challenging Behaviour در یکی از انستیتوهای دانشگاه مینه‌سوتا چاپ شد، پروژه‌ای بود برای کمک به معلمان و والدینی که به دنبال راه‌هایی برای تعامل سازنده با کودکانی هستند که از ناهنجاری‌های رفتاری و عاطفی رنج می‌برند و برای پرورش مهارت‌ها و توانمندی‌های آن‌ها به راه‌کارهای آموزشی مبتکرانه‌ای نیاز است.
آن‌چه در این متن می‌خوانید بخش کوتاهی است از این راهنما درباره‌ی استفاده از تکنیک‌های یادگیری به شیوه مشارکتی. در مقدمه‌ی این بخش از راهنما آمده است: «یادگیری مشارکتی دانش‌آموزان را به‌طور فعال در فرآیند یادگیری سهیم می‌کند و از چند جهت برای آن‌ها سودمند است: نیرو و حمایت مثبتی برای یادگرفتن مهارت‌ها و مطالب درسی میان آن‌ها ایجاد می‌کند، مهارت‌های لازم برای کار در گروه‌های کوچک و همچنین مهارت‌های میان‌فردی را پرورش می‌دهد، مسئولیت‌پذیری و پاسخ‌گویی فردی را تشویق می‌کند و بستر لازم برای یادگیری و تمرین مهارت‌های اجتماعی را فراهم می‌کند. توانایی انجام فعالیت مشارکتی، مهارتی بسیار مهم است که معمولاً در فرآیند آموزش رسمی نادیده گرفته می‌شود. این راهنما به شرح خلاصه‌ی مؤلفه‌های اساسی یادگیری مشارکتی می‌پردازد و راهکارهایی درباره‌ی نحوه‌ی مطرح کردن فعالیت‌های مبتنی بر این نوع یادگیری در کلاس درس ارائه می‌دهد.»